Pięć sądów

Pięć sądów

Określenie „sąd ostateczny”, tak często spotykane w religijnej literaturze, nie znajduje się w Piśmie Świętym. Co bardzo ważne, nie ma tam też myśli wyrażonej przez to określenie.

Dr Pentecost dobrze mówił: „Ten paskudny nawyk, nauczył chrześcijański świat myśleć o sądzie, jak o jednym wielkim zdarzeniu, mającym miejsce pod koniec istnienia świata, kiedy wszystkie ludzkie istoty: święci i grzeszni, Żydzi i Poganie, żywi i martwi. Staną przed Wielkim Białym Tronem i tam będą osądzone. Nie może być nic bardziej odległego od nauki Pisma Świętego”.

Pismo mówi o pięciu sądach, są one różne pod czterema głównymi względami:

  • Kto jest obiektem sądu;
  • Miejscem sądu;
  • Czasem sądu;
  • Rezultatem sądu.

Sąd nad wierzącymi

Grzech był osądzony

  • Czas: 30 r n.e.
  • Miejsce: Krzyż na Golgocie.
  • Rezultat: Śmierć dla Chrystusa, usprawiedliwienie dla wierzącego.

„A On dźwigając krzyż swój, szedł na miejsce, zwane Trupią Czaszką, co po hebrajsku zwie się Golgota, gdzie go ukrzyżowali…” (Jan 19:17,18).

„On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo…” (1 P. 2:24).

„Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga…” (1 P 3:18).

„On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą” (2 Kor 5:21).

„On jeden raz u schyłku wieków dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie” (Hbr 9:26).

„…dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach” (Hbr 1:3).

„Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie” (Rz 8:1).

Sąd nad grzechem w wierzącym

  • Czas: dowolny
  • Miejsce: wszędzie.
  • Rezultat: Kara od Pana, jeśli nie sądzimy siebie sami.

„Bo gdybyśmy sami siebie osądzali, nie podlegalibyśmy sądowi. Gdy zaś jesteśmy sądzeni przez Pana, znaczy to, że nas wychowuje, abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni” (1 Kor 11:31-32).

„Jeśli znosicie karanie, to Bóg obchodzi się z wami jak z synami; bo gdzie jest syn, którego by ojciec nie karał?” (Hbr 12:7).

(Sprawdź również: 1 P 4:17; 1 Kor 5:5; 2 Sam 7:14; 2 Sam 12:13,14; 1 Tm 1:20)

Zachowanie – czyny wierzących będą osądzone

  • Czas: Przyjście Chrystusa.
  • Miejsce: W powietrzu.
  • Rezultat: Rezultat dla wierzącego: „nagroda” lub „strata”, „Ale on sam będzie zbawiony”.

To ważna myśl, że chociaż Chrystus poniósł grzech nasz na swoim ciele na drzewo i Bóg zawarł z nami przymierze, że nie wspomni ich więcej (Hebr. 10:17), to każda sprawa musi być osądzona. Życie i czyny wierzącego będą ocenione przez Pana.

„Dlatego też dokładamy starań, żeby, niezależnie od tego, czy mieszkamy w ciele, czy jesteśmy poza ciałem jemu się podobać. Albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre czy złe” (2 Kor 5:9-10).

„Ty zaś czemu osądzasz swego brata? Albo i ty, czemu pogardzasz swoim bratem? Wszak wszyscy staniemy przed sądem Bożym” (Rz 14:10).

Należy zauważyć, że kontekst ogranicza znaczenie obu tych fragmentów, jedynie do wierzących.

W pierwszym Apostoł mówi o nas, jak o znajdujących się w jednym z dwóch stanów: albo znajdujemy się w ciele, w oddzieleniu od Pana; albo poza ciałem jesteśmy z Panem. Słowa te nie mogą być użyte, by mówić o niewierzących i „dlatego dokładamy starań”, by być dobrymi sługami Pana, „albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem” (2 Kor 5:8-9).

W drugim fragmencie znaczenie słów „my” i  „brat” ograniczone jest do wierzących. Duch ̣̣̣̣̣̣̣̣Święty nigdy nie łączy zbawionych i niezbawionych. Może wydawać się niewiarygodnym to, że oczyszczony świętą krwią musi stawić się na jakiś to sąd. On cytuje Izajasza, żeby pokazać, że „wszelkie kolano ugnie się” i dodaje „Tak więc każdy z nas za samego siebie zda sprawę Bogu” (Rz 14:11-12).

Następny fragment przedstawia podstawy sądu nad uczynkami:

„Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus. A czy ktoś na tym fundamencie wznosi budowę ze złota, srebra, drogich kamieni, z drzewa, siana, słomy, to wyjdzie na jaw w jego dziele; dzień sądny bowiem to pokaże, gdyż w ogniu się objawi, a jakie jest dzieło każdego, wypróbuje ogień. Jeśli czyjeś dzieło, zbudowane na tym fundamencie, się ostoi, ten zapłatę odbierze. Jeśli czyjeś dzieło spłonie, ten szkodę poniesie, lecz on sam zbawiony będzie, tak jednak, jak przez ogień” (1 Kor 3:11-15).

Kolejne fragmenty określają czas tego sądu: „Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego” (Mt 16:27).

„I będziesz błogosławiony, bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych” (Łk 14:14).

(Sprawdź również: 1 Kor 15:22-23).

„Przeto nie sądźcie przed czasem dopóki nie przyjdzie Pan, który ujawni to, co ukryte w ciemności, i objawi zamysły serc; a wtedy każdy otrzyma pochwałę od Boga” (1 Kor 5:4).

„Pocieszające jest to, że mimo wizji bezpośredniego przeglądu naszych ubogich dzieł, On w swej cierpliwej miłości tak działa w nas i prowadzi, że może w tym wszystkim znaleźć to, za co może nas pochwalić”.

„Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku” (Obj 22:12).

„A teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście jego” (2 Tym 4:8).

Przeczytaj również o miejscach tego sądu: 1 Tes 4:17; Mt 25:24-30.

Sąd nad narodami

  • Czas: Chwalebne przyjście Chrystusa. (Mat. 25:30; Mat.13:40,41)
  • Miejsce: Miejsce: Dolina Jozafata.(Joel, 3:1-2 i 12-14).
  • Rezultat: Jedni zbawieni, inni zginą (Mat 25:46).

Podstawą tego sądu jest traktowanie tych, których Chrystus nazywa „braćmi moimi” (Mt 25:40-45; Joel 3:3.6-7). Wierzymy, że tymi braćmi okaże się Żydowska Resztka, która nawróci się do Jezusa, jako swego Mesjasza w czasie wielkiego ucisku, który nastąpi po zabraniu Kościoła i zakończy się chwalebnym przyjściem naszego Pana. Dowód na to jest zbyt obszerny, aby zamieścić go w tym artykule.

Oczywistym jest to, że Ci bracia nie mogą być wierzącymi obecnego okresu łaski, gdyż byłoby to niemożliwe, aby znaleźć tak znaczną liczbę Chrześcijan, którzy są tak nieświadomi i niewiedzą o tym, że czynienie miłosierdzia wierzącym, okaże się służbą samemu Jezusowi.

Sąd nad żywymi narodami czasem mylony jest z Wielkim Białym Tronem z Obj. 20:11. Byłoby dobrze pamiętać o następujących różnicach między tymi dwoma scenami.

Żyjące narody scharakteryzowane są następująco:

  • Nie ma żadnego zmartwychwstania.
  • O sądzone są żyjące narody.
  • Na Ziemi.
  • Nie ma żadnych ksiąg.
  • Trzy klasy: owce, kozły, bracia.
  • W czasie przyjścia Chrystusa.

Wielki Biały Tron scharakteryzowany jest następująco:

  • Zmartwychwstanie.
  • „Martwi” są osądzeni.
  • Niebiosa i Ziemia ucieka.
  • Otwarcie ksiąg.
  • Jedna klasa „martwi”.
  • Po królowaniu Chrystusa w Tysiącletnim Królestwie.

Na tym sądzie Święci będą połączeni z Chrystusem i dlatego nie mogą być jego obiektami. Zobacz: 1 Kor 6:2; Dn 7:22; Judy 14-15.

W rzeczywistości sąd przed Wielkim Białym Tronem i sąd nad żyjącymi narodami mają tylko jedną wspólną cechę – Sędziego.

Sąd nad umarłymi w grzechach.

  • Czas: Określony dzień po Tysiącletnim Królestwie. (Dz 17:31; Obj 20:5-7)
  • Miejsce: Przed Wielkim Białym Tronem. (Obj 20:11)
  • Rezultat: Obj 20:15

Niektórzy mogą być zmyleni przez słowo „dzień” w takich fragmentach jak Dz 17:31 i Rz 2:16. Zwróćcie uwagę na następujące fragmenty, gdzie słowo dzień oznacza dłuższy okres. 2 P 3:8; 2 Kor 6:2; J 8:56. „Godzina” z J 5:25 trwa już ponad XIX wieków.

Pismo mówi także o sądzie aniołów. (1 Kor 6:3; Judy 6; 2 P 2:4)

Łk 22:30 prawdopodobnie odnosi się do sędziów (takich jak w teokracji), bardziej jako organu administracyjnego niż sądowego. Sprawdź Iz 1:26.

Cyrus Ingerson Scofield
Piąty rozdział książki: Rightly Dividing The Word of Truth, napisanej w XIX wieku.